Michael Rider’ın CELINE için hazırladığı ilk defile farklı bir hava yarattı. Aylar süren bekleyişin ve sessiz bir podyum arasının ardından, İlkbahar/Yaz 2026 gösterişle değil, netlikle ortaya çıktı. Miras ve ilerleme arasında bir müzakere.

CELINE’in mevcut kelime dağarcığının üzerine yazmak yerine, Rider ince bir remiks sundu. Siluetler tanınabilirdi: dar blazer ceketler, kaygan güneş gözlükleri, yumuşatılmış terzilik. Ancak bunlar Hedi Slimane’ın açıklamaları gibi değil, daha sessiz, daha ölçülü konuşmalar gibiydi.

Defile kalibre edilmiş katmanlar halinde ortaya çıktı. Hassas terzilik, akışkan trençkotlar ve şeffaf gömleklerle buluştu. Şeffaf düğme-up’lar kırpılmış deri yeleklerin altına oturdu ve pilili pantolonlar narin örgülerle eşleşti. Her şey düşünceli olmayı öneriyordu – kopuştan ziyade hizalama söz konusuydu.

Rider, CELINE’in kromatik dünyasına sadık kaldı: koyu siyah, tozlu gri, keskin beyaz ve kiraz kırmızısı ile buz mavisinin noktalamaları. Aksesuarlar sonradan düşünülmüş değildi. İnce kemerler, ilmekli anahtarlıklar ve kompakt çantalar görünümle bütünleşti. Bunların arkasındaki ticari mantık hissediliyordu ama asla açık değildi.

İlkbahar 2026, markanın geçmişi ve bugününün sessiz ama kendinden emin bir birleşimiydi. Rider, Phoebe Philo’nun yumuşatılmış yapısını, Hedi Slimane’ın hassasiyetini ve Ghesquière yönetiminde Ralph Lauren ve Balenciaga’daki kendi deneyimini bir araya getirdi. Katmanlı tişörtler, pololar ve sweatshirtler gibi tanıdık parçalar özenle ve hafif çarpıtmalarla şekillendirilerek günlük giysilerin pratikliklerini kaybetmeden düşünüldüklerini hissettirdi.

Aksesuarlar merkezi bir rol oynadı. Güneş gözlükleri, broşlar, cazibeli kemerler, anahtarlıklar ve küçük çantalar siluetin bir parçasıydı, üzerine eklenmiyordu. Rider’ın satıcı içgüdüleri, her görünümün tutacak, bağlayacak ya da takacak bir şey taşımasında açıkça görülüyordu.

Binicilik dokunuşları koleksiyonu bir hareket ve kontrol duygusuna bağlıyordu. At ve at arabası amblemleri örme ve deri ürünlerde yeniden ortaya çıkarken, binici çizmeleri, uzun eldivenler ve jodhpur’a bitişik pantolonlar gelenek ve yıkım arasındaki çizgileri izledi. Dar pantolonlar ayrı bir yerde duruyordu. Slimane’ınkilerden daha streç olan ve binici çizmeleri gibi kesilen bu pantolonlar, son trendlerle biraz uyumsuz görünüyordu. Yıllardır moda karşıtı olarak görülüyorlardı, ancak burada binicilik çizgisini güçlendirmek için kullanıldılar. Alışılmadık hissettirse de etki kasıtlıydı.

Ve sonra hafiflik geldi. Hayalet çanta yumuşamış ve kenarlarından gülümseyerek geri döndü. Yıkanmış pasteller sahneye girdi. Bazı oranlar gevşedi. Eğlenceli oranlar ve daha açık bir renk paletinin yanı sıra, ruh halinde bir değişimin sinyallerini verdi. Eğer CELINE’in gittiği yer burasıysa, bu kimlikler arasında seçim yapmakla değil, aynı anda konuşmalarına izin vermekle ilgilidir. Bu küçük hareketlerde, enerjide bir değişim var. Radikal değil ama kasıtlı.

Gösteriş yoktu. Dikkat dağıtacak setler yoktu. Gücünü aşacak bir film müziği yoktu. Sadece giysiler, boşlukta, nefes alacak yer vardı. Modanın sesine takıntılı bir sezonda, CELINE sesi kıstı.

Bu yeni bir çağ ilan etmekle ilgili değildi. Şimdiki çağı anlamakla ilgiliydi. Ve belki de Michael Rider’ın en büyük tanıtımı budur: gürültüyü kovalamayı reddetmek, bunun yerine sinyali sabitlemeyi seçmek.

Fashion