Is Dior finally ready for a different kind of auteur?

Christian Dior’un kendisinden bu yana Dior evi ilk kez tek bir yaratıcı güç tarafından yönetiliyor – ve bu çoğu kişinin beklediği kişi değil. Bir zamanlar J.W. Anderson’da yıkıcı minimalizmin entelektüel sevgilisi ve Loewe’de gerçeküstü romantik olan Jonathan Anderson, şimdi markanın iç mimarisini yeniden yazan bir role adım attı. Dior Men sadece bir başlangıç. Yıllardır ilk kez, erkek ve kadın giyiminin kodları – genellikle ayrı estetik odalarda tutulur – tek bir vizyon altına yerleştiriliyor. 

Anderson sadece bir evden diğerine taşınmıyor. Nadiren aynı dili konuşan iki dünyayı birleştiriyor. Loewe’de bir duygu imparatorluğu kurdu. Heykelsi siluetler, tuhaf bir zarafet, anlaşılmak için yalvarmayan ama görmezden gelinmeyi reddeden bir moda. Bize lüks olarak garipliği, tiyatro olarak işçiliği verdi ve onay istemeyen güzelliğe yer açtı.

İşte soru:
Nüans çalışan bir tasarımcı, gösterişiyle bilinen bir evi yönetebilir mi?

Dior her zaman şekille ilgili olmuştur – kıvrılmış bel, mimari siluet, inşa edilmiş kadın. Anderson ise her zaman telkinle ilgiliydi. Vücudu şekillendirmiyor; onu kesintiye uğratıyor. Onun tasarım dili emirden çok fısıltıdır. Onun güzelliği varmaz; oyalanır.

Kontrol ve kafa karışıklığı, tarih ve uyumsuzluk arasındaki bu gerilim, markanın tam da ihtiyacı olan şey olabilir.

Pek çok moda evinin tasarımcıları çalma listesi algoritmaları gibi karıştırdığı bir dönemde, Anderson’ın yükselişi nadir bir şey gibi geliyor: gerçek bir yaratıcı yay. Derinliği olan bir karar. Burada sembolik olarak radikal bir şey de var:
Erkekliği yapı bozumuna uğratmasıyla tanınan queer bir erkek, şimdi moda tarihinin en açık cinsiyetçi markalarından birini yönetiyor.
Sadece Dior Men değil.
Dior.

Peki siluetler evine bir ruh verildiğinde ne olur? Henüz bilmiyoruz. Ve bu belirsizlik – aşırı kesinlik, estetik bağırışlarla tanımlanan bir anda – modanın en zarif hareketi olabilir.