BIO POP and the Spectacle of Objectification

Nesneleştirme, sahiplik, kamusal imge üzerinden teşhir ve kamusal bakışın yarattığı dar kafesten kaçmak için benliğin çoğaltılması. Bu, bir genişleme stratejisi olarak adlandırılabilir: tek bir beden yetmiyorsa, çoğalan bedenler kalıba direnebilir. Ya da bir “al bakalım” stratejisi olabilir: Beni bir nesne olarak görüyorsan, evet o zaman kendimi bir nesne olarak tasarlar ve bunun içinde var olurum.

Bianca Censori, ilk sergisi BIO POP’u Seul’de gerçekleştirdi. Kırmızı lateks bir bodysuit içinde, tamamen metalden yapılmış bir mutfağın içinde durarak bir kek pişirdi. Bu jest törensel, neredeyse adanmış bir hal taşıyordu; sanki eylemin kendisi kamusal bakışa sunulmuş son bir dokunuştu. She wants her cake and she wants to eat it too.

Performansta kırmızı içindeki Censori, çıplak tonlarda doppelgangerlarıyla çevriliydi. Hepsi Japon tasarımcı Shigenari Kido’ya ait, aynı perukları, maskeleri ve bedene yapışan lateks bodysuit’leri giyiyordu. Kek pişerken yalnızca mutfak aydınlatılmış, geri kalan her yer karanlıkta bırakılmıştı. Kek tamamlandığında Censori salona geçti. Perdeler açıldı ve nesnelerden oluşan bir oturma odası ortaya çıktı, hepsi onun farklı versiyonlarıydı, hapsolmuş halde.

Perdelerin ardında açığa çıkan bu salon, masanın, sandalyenin, avizenin içine sıkışmış, parçalanmış benlikleri sergiliyordu. Doppelgangerlar artık beden değil, nesneydi. Burada Censori, kadınlıkla birlikte gelen nesneleştirmeyi elle tutulur kılıyor; domestik alanın ve feminenliğin, katı ve içselleştirilmiş sistemler aracılığıyla öz-disiplini ve kendini kısıtlamayı nasıl dayattığını ifşa ediyordu. Bu mantık çoğu zaman annelikte başlar ve ironik biçimde domestik alan, kadını “öteki” konumuna yerleştirir.

“BIO POP’un metni, domestik alanı tüm devrimlerin sessiz kökeni, kamusal kimliklerin şekillendiği özel bir eğitim alanı olarak konumlandırır:
“Domestik olanda doğan ev, bedeni, ruhu ve rollerini biçimlendirir. Özel alanda öğrenilen pozisyonlar kamusal alanda taşınır.”

Censori, kadınlık bağlamında nesneleştirme ve domestik alanı ele alan ilk sanatçı değil. BIO POP’u ayıran şey, eleştiriyi soyut düzlemde tutmayı reddetmesi. Ritüelleşmiş ev içi alışkanlıkların kamusal persona’yı nasıl şekillendirdiğini izleyerek, izleyicinin dikkatini sanatçının kendi sınırlarına yönlendiriyor: performans ile aşağılanma, kontrol ile nesneleştirme arasındaki kırılgan çizgiye. Censori bu gerilimi çözmez; bilerek askıda bırakır.

Ve bu yalnızca bir başlangıç. BIO POP, önümüzdeki yedi yıl boyunca açılacak yedi bölümlük bir döngünün ilk halkası: kutsal emanetler, itiraflar, fedakarlıklar ve yeniden doğuşlardan oluşan bir dizi. Tekil bir ifade olmaktan ziyade, kimliğin nasıl prova edildiğini, tekrarlandığını ve sonunda bize geri dönüp performe edildiğini kazıyan uzun soluklu bir araştırma.