A Dance in the Ethereal: Luciana Demichelis

Dans pistleri; gözden kaçan bir dünya hatta özgürlük arayışının bir merkezi. Luciana Demichelis’in Buenos Aires’den doğan kişisel projesi ‘Limbo’; derin duyguları dans pistinde buluşturuyor ve bedenin gizemli, gerçek dışı ve bir o kadar sorgulamaların içindeki anlarını fotoğraflayarak bedenin dönüşümünü özgürlükle bir araya getiriyor.  

Dans pistleri genellikle fotoğraflamaya değmeyecek bir konu olarak düşünülür. Sizi bu konuya çeken şey neydi ve özellikle ‘Limbo’ adlı çalışmanızda fotoğraflarınız aracılığıyla hangi duyguları veya hikayeleri aktarmayı amaçlıyorsunuz?

Luciana Demichelis: Başladığım zaman, müziğin etkisiyle rüya gibi bir ortam hissediyordum. İnsanlar burada dünyaya karşı tutumlarını değiştiriyor ve aynı zamanda birbirlerine özgü bir şekilde bağlandıklarını hissediyordu. Fotoğraf çekerken bazen sanki rüyada gibiydim. Aynı zamanda, tekrar tekrar çalınan müzik ve sürekli aynı gibi görünen partilerle birlikte, meditatif bir duyguyla, oldukça nostaljik bir hava hissediyordum. Projede, sürekli değişen hayatlarla, istikrarsız bir ekonomik bağlamda kendimizi bir nesil ile diğeri arasında bulmanın ‘uçurum’ hissini aktarmak istedim.

Gece her zaman muhalif kimliklerin yerine geçen bir alan olmuştur, bu konuda her zaman çok rahat hissettim. Marika, trans, kadın arkadaşlarım ve hatta farklı erkeklik ve non-binary arkadaşlarım benimle ilgilendiler ve beni güvende hissettirdiler. Ancak 2018-2019 ve elbette 2020’de kendi kuşağımın geleceği konusunda belirsizlik hissediyordum. Sanırım ‘Limbo’ ve fotoğraflarım, o özel anlardaki genel hislerimi yansıtıyor.

Fotoğraflarınızda bu dans pistlerinin özünü ve bir bakıma orada yaşayan insanları yakalamaya nasıl yaklaşıyorsunuz?

Luciana Demichelis: ’Limbo’yu yaparken, geçimimi sağlamak için parti ortamlarında çalışarak fotoğraf çekiyordum. Sanatsal çevrede buna karşı belirli bir tabu var: “Proje üretirken fotoğraf çekerek çalıştın mı, ciddi bir proje mi bu?” gibi sorularla karşılaşıyordum, sanki iş ve sanat birbirinden ayrılmalıymış gibi. Bu karmaşık bir durum, çünkü bir yandan çalışıyordum, ancak çok küçük bir şehirde yaşıyordum ve fotoğraf çekeceğim insanları tanıyordum, onlarla birlikte görüntüler oluşturabilir, birlikte deney yapabilirdim. Uyanık olmamanın, tam olarak uykuda olmamanın, fotoğraflardaki bedenin süzülme duygusunu yakalamak istedim.

Limbo’ adlı çalışmanızdaki kompozisyonda favori bir renginiz var mı?

Luciana Demichelis: Muhtemelen mavi. Seride iletmek istediğim çok spesifik bir duyguya götüren bir renkti, rüya görmek gibi. Çok kez anlatmadığım bir şey var, o da 2015’te geceyi fotoğraflamaya başladığımda ben de yas tutuyordum. İlk partnerim Leo kanserden öldü, o sırada ben 23 yaşındaydım ve o 25 yaşındaydı. Ben 16 yaşındayken çıkmaya başlamıştık. Vücudun bozulmasını, gençliğimize rağmen sonunda nasıl ölebileceğimizi düşünmeye başlamak benim için çok zordu. Bunu ağır ve korkunç bir şey olarak düşünmek şöyle dursun, ölüm hakkında farklı düşünme biçimlerini araştırmaya başladım, tıpkı Meksika’da onu biraz ebedi bir parti gibi gördükleri gibi. Bu kavram her zaman kafamdaydı. O zamanlar Leo hep mavi giyinirdi, o renkle ilgili bir şeyleri vardı. Ve sanırım daha sonra bu tonda bir şeyi daha vardı, bilirsiniz, sanki eşyalarımda ve hayatımda çoktan yer edinmişti. Bana hala yanımda olmanın bir yolu gibi geldi ve sadece benim bildiğim bir detay olarak fotoğraflarda kullanmaya başladım. Normalde pek paylaşmam ama belki bunun da zamanı gelmiştir; sorduğun için teşekkürler.

“Temelde, ilk hapishane her zaman insandır; özgürlüğü en çok kısıtlayan kişi bazen insanın kendisi, kendi zihinsel sağlığıdır.”

-Luciana Demichelis

Fotoğraflarınızda çerçevelediğiniz tematik unsurları nasıl belirlersiniz?

Luciana Demichelis: Her zaman kompozisyon düzeyinde portreleri kullanmayı düşünürüm. Fotoğrafçılığa, portrelemeyle ilgili bir geçmişim var, bu konu beni çok ilgilendiriyor, ancak aynı zamanda seride bedenin açık ve açık bir şekilde başka yollarla da temsil edilmesi gerektiğini hissettim. Bu nedenle, patlayan havai fişekler veya patlamalar gibi diğer nesne ve unsurlarla da duyguları temsil etmeye karar verdim ya da belki de son derece huzurlu manzaralarla, belki de içlerindeki bedenlerin hissettiklerini simgeleyebilecekleri şekilde.

Özgürlük sizin için ne ifade ediyor?

Luciana Demichelis: Benim için özgürlük, bazı hayallerimi gerçekleştirebilmek demek. Uzun bir süre boyunca bunların imkansız olduğunu düşünüyordum. Öncelikle, sesimi yükseltmek, fotoğraflarımı göstermek konusunda çok utanıyordum. Mesela, çalışmalarımı bazı yerlerde sergileme fikri veya birinin çalışmalarıma ilgi gösterebileceği düşüncesi imkansız geliyordu. Neyse ki, zaman bana yanıldığımı ve bu durumun değişebileceğini gösterdi. Fakat temelde, ilk hapishane her zaman insandır; özgürlüğü en çok kısıtlayan kişi bazen insanın kendisi, kendi zihinsel sağlığıdır.

Hissediyorum ki hiç kimse tamamen özgür değildir, jenerasyonumun en iyi sanatçılarının baskın olduğu bir sistem var, sonunda bazen rekabetçi olmayan ücretlerle çok, çok sıkı çalışarak hayat geçiyor ve bunun arasında kalıyoruz. Sadece benim jenerasyonum değil, annelerimi düşünüyorum, onların hayallerini, hangilerini gerçekleştirebildiklerini ve hangilerini gerçekleştiremediklerini düşünüyorum ve kısacası hala çok şey tartışmamız gerektiğini düşünüyorum. Bir sektörün insanlarının olanakları, gezegeni kirletiyor ve Üçüncü Dünya ülkelerinin bu durumdan çıkmak için kaynaklarını çok düşük maliyetle çıkarmasına neden oluyor. Bu nedenle, Latin Amerika’da ve temel olarak Arjantin’de, sonuçta tamamen özgür olduğumuzu düşünmüyorum. Aynı zamanda bu konuda bu hayallerin sürdürülebilir bir bağlamda olması ve diğer insanlara zarar vermemesinin önemli olduğunu düşünüyorum.

Hayatınıza kaos geldiğinde, nasıl bir tavır alıyorsunuz?

Luciana Demichelis: Genel olarak, söylemek istediklerimi ve nasıl söylemek istediğimi düzenlemek için mekanlar oluşturmaya çalışıyorum. Bu yürüyüşe çıkmak olabilir veya fotoğrafları masaya koymak ve onlar üzerinde düşünmeye başlamak olabilir. Bu sürecin zaman aldığını, bazen hızlı bir şekilde çözeceğim bir mesele olmadığını anlamaya başladım, ancak işimi nasıl açıklamak istediğim konusunda her seferinde daha da iyiye gittiğimi fark ediyorum. Bu nedenle, bu mekanları oluşturmanın önemli olduğunu düşünüyorum.

“Gece her zaman muhalif kimliklerin yerine geçen bir alan olmuştur.”

-Luciana Demichelis

Sırf fotoğraf çekmek için çabalarken kendinizi garip bir durumun içinde bulunduğunuz bir an var mı?

Luciana Demichelis: Belirli bir durum var mıydı bilmiyorum ama flaşın karanlığı aydınlatması ve insan gözüyle aynı şekilde göremediğim resimleri bana göstermesi beni her zaman şaşırtmıştır. Günün sonunda beni hep şaşırtan ve bana hep tuhaf gelen ilginç bir diyalog var gibi geliyor bana.

Favori sanatçınız var mı?

Luciana Demichelis: Sevdiğim ve ilgimi çeken birçok sanatçı var ama her zaman bana ilham veren, beni başka türde işler yapmaya iten veya beni zorlayan ilk sanatçılara aşık oluyorum. Gerçek şu ki, şu anda Felipe Romero Beltrán, Fabiola Cedillo, Nicolás Janowski, Francisco Medail, Lua Ribeira, Martín Bollati, Ventura Profana, Patricio Malagón, Cristina gibi çağdaş Latin Amerikalı meslektaşlarımın çalışmalarını da gerçekten beğeniyorum. de Middel, Federico Estol… Arjantinli bir şarkıcı-söz yazarı olarak, Rosario Blefari’nin bir keresinde söylediği gibi, şu anda hayatta olan yazarları dinlemek ve onlardan öğrenmek önemli.

Hiç, sanki kim olduğunuzu mükemmel bir şekilde temsil ediyormuş gibi, gördüğünüzde anında bağlantı kurduğunuzu hissettiğiniz bir fotoğraf çektiniz mi?