Seviyoruz kolaj sanatçılarını; sanki kafalarının sağ ve sol tarafını aynı anda kullanabilen, içlerindeki farklı karakterlerle barışmış insanlarmış gibi geliyorlar bize. Öyle olunca da ortaya çıkan eser daha bir farklı işliyor içimize, hem mutluluğumuzu, hem korkularımızı besler gibi…
Hiç izlediğiniz filmlerin üzerinizdeki etkisini, hayal dünyanızı oluşturan senaryoların film dünyasından çıkabileceğini düşündünüz mü? Çağatay odabaş, “ben 1984 yılında süreyya sineması’nda e.t.’yi izlemiş bir çocuğum.” diyerek anlatmaya başlıyor sinema ekranı ile samimiyetini. Sanatçı kimliğini film kareleri besliyor; kendi dünyasını, resmettiği karakterlerin bakışları en iyi onlardan…
“Geçenlerde eski fotoğraflara bakıyordum,” cümlesiyle başlıyor söze Dilara Sakpınar. İçinde bulunduğumuz stüdyoya göz gezdirirken, geçmişte kaydettiği şarkıları anımsayarak, “Birkaç da eski kaydımızı dinledim,” diye ekliyor. “Büyümüş gibi hissediyorum.
Arter, 1990 yılında Royal Academy of Arts’dan mezun olduktan beri birlikte çalışan Jake ve Dinos Chapman kardeşlerin “Anlamsızlık Aleminde” isimli Türkiye’deki ilk kişisel sergilerine 10 Şubat – 7 Mayıs tarihleri arasında ev sahipliği yapıyor. Sergi, sanatçıların “Cehennem”, “Chapman Aile Koleksiyonu” ve “Gün Gelecek Sen De…
Katherine Bernhardt kendini tanıdıği kadar sanatını da tanıyor. Ona sorduğum soruların cevaplarını bu yüzden tek bir Jean Cocteau alıntısıyla özetleyebildi: “Bir sanatçı kendi sanatıyla ilgili, bir bitkinin bahçe tarımıyla ilgili konuştuğundan daha fazla konuşamaz.”
Bizi tamamen inandırıyor kendi gerçekliğine; hissettiriyor karmaşasını, özgürlüğünü, acısını… Rengiyle, dokusuyla, bizi bu dünyadan çekip çıkarıyor; her küçük fırça hareketi ile yeni bir duygu hapsediyor tuvallerine. Sanatın şairaneliğini belki bize daha önce hiç tatmadığımız bir şekilde sunuyor Taner Ceylan…
Konu oyuncuların hayatları olunca kendimizi çok ilgili buluyoruz; ünlü oldukları için değil de, birçok hayatı, oynadıkları farklı karakterler sayesinde yaşıyor, hislerini farklı şekil ve formlarda yaşama önceliğine sahip oluyorlar diye.
Yonca Karakaş’ın kendine has tavrı, hayal ile gerçek arasındaki fotoğrafları hemen dikkatimizi çekiyor. Uzun zamandır radarımızda olmasından mı yoksa orjinal işlerle karşılaşmanın nadir durumundan mı bilmiyoruz ama Yonca Karakaş’ın ilk sergisi açması oldukça heyecan verici.
Olumsuzlukların karanlığında bile mizah yoluna başvuruyor, kendini resimlerine bırakan herkesi bir yerden yakalamayı başarıyor… Gerçekte dünyanın bir araya getiremeyeceği karakter ve nesnelerin baş kahramanı olduğu eksantrik dünyasını Ali Elmacı’dan dinledik.
"Kendini toparla!” deyişi vardır ya? İnsanlar bunun dışında hareket ettiğinde ne kadar hoşumuza gidiyor anlatamayız; beraber giyilmemesi gereken desenleri giydiklerinde, söylenmemesi gereken şeyler söylendiğinde, beraber anılmayan şeyler bir araya getirildiğinde…