
<p><strong>Glenn Martens, H&amp;M ile bağlarını fazlasıyla eğlenceli bir koleksiyonda sıkıca bağlıyor. Yeni kampanya, Joanna Lumley ve Richard E. Grant’i eksantrik bir çift olarak merkeze alarak klasik bir İngiliz portresini ters yüz ediyor. Etraflarındaki “misfit” kadro, Martens’in mizah anlayışına yakışır biçimde sahneyi bir moda tiyatrosuna çeviriyor.</strong></p>



<p>Koleksiyonun tamamı Martens’in arşivine göz kırpar nitelikte. Sanki günlüğünü okuyormuşcasına bir his var&#8230;&nbsp; Martens, geçmiş on yılın tüm dokusunu bu iş birliğine taşıyor; Y/Project’te sokakla mizahı harmanlamasından, Diesel’de denime kattığı ham enerjiden, Margiela’dan miras trompe-l’œil illüzyonlara kadar her şey burada.</p>



<p>H&amp;M’in klasik parçaları — tişörtler, kareli gömlekler, bomber ceketler — “olağanüstü yeniden tasarlanmış” halleriyle karşımıza çıkıyor. Kollardan çıkan tellerle silüetleri biçimlendirmek mümkün. Trompe-l’œil baskılar ve folyolar ise jean ve etekleri giyilebilir birer optik illüzyona dönüştürüyor. Martens’in deyimiyle, amaç tanıdık arketipleri alıp “onlara yaramazlık özgürlüğü vermek”.</p>



<figure class="wp-block-gallery has-nested-images columns-default is-cropped incontentgallery wp-block-gallery-1 is-layout-flex wp-block-gallery-is-layout-flex">
<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2287" height="3049" data-id="69699" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/story.jpg" alt="" class="wp-image-69699"/></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2288" height="3050" data-id="69697" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/2002-08.jpg" alt="" class="wp-image-69697"/><figcaption class="wp-element-caption"><br></figcaption></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"><img loading="lazy" decoding="async" width="2287" height="3049" data-id="69698" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/2002-11.jpg" alt="" class="wp-image-69698"/></figure>
</figure>



<p>Modayı demokratikleştirmek bu projenin kalbinde yer alıyor. “Bu koleksiyonu büyük bir giysi ailesi olarak görüyorum… her biri her gün gelişiyor ve değişiyor” diyor Martens. “Gerçekten içinde yaşadığımız kıyafetlerle ilgileniyorum.” Y/Project’ten ayrılması, eski eskizlerine geri dönüp onları daha geniş bir kitleyle paylaşma fırsatı vermiş. “Çoğu genç tasarım parçalarını satın alamıyor, bu yüzden bu fikirleri H&amp;M’in demokratik fiyat anlayışıyla yeniden hayata döndürmek harika bir veda şarkısı oldu” diye ekliyor. Şekil değiştirebilen ve yeniden yorumlanabilen parçalarla, giyenleri eş-yaratıcı olmaya davet ediyor; yüksek modayı oynaması serbest bir alan hâline getiriyor.</p>



<p>H&amp;M’in uzun yıllardır süren tasarımcı işbirlikleri moda tarihine geçmişken, Martens artık o listenin başında yerini alıyor. Koleksiyon, Margiela’nın umursamaz tavrını ve Y/Project’in DIY ruhunu yansıtırken, H&amp;M’in öncü fikirleri kitlelere ulaştırma misyonunu da onurlandırıyor.</p>



<p>H&amp;M Glenn Martens koleksiyonu, 30 Ekim itibarıyla dünya genelinde seçili mağazalarda ve online olarak keşfedilebilir.&nbsp;</p>


H&M Gets Naughty with 50 Shades of Glenn Martens 


<p><strong>İlginç. Bazen durağan, statik objeler bile kendi içlerinde bir akışkanlık barındırabiliyor. İşte bunu yakalayabilen fotoğraflar zamanda kaybolmuyor; zamanla birlikte içindeki hikâyeyi taşımaya devam ediyor.</strong></p>



<p><strong>Siyah beyaz frameler arasında yalnızca bir bakışla bu kadar duygu aktarımı nasıl mümkün olabilir? Portre sanatının ustalığı burada gizli. Fotoğraf sanatı her ne kadar dört kenarlı bir yüzeyin içine aktarılıyor olsa da, onu güzel yapan şey bu keskin hatlara rağmen binlerce duyguya genişleyebilmesi. Steph Wilson da ilk fotoğraf kitabı <em>Gilded Lillies</em> ile bu sınırların dışına sızmayı başarıyor.</strong></p>



<p>Her kare bizi, portresi çekilen insanın hayatının içine taşıyor. Adeta onların kahvaltıda ne yediklerini, poz verirken ne düşündüklerini ve kadraja aldıkları objeyle aralarındaki bağın neyi temsil ettiğini görebiliyoruz. Bu dört kenarlı kâğıt parçası, bizim onların dünyasına açılan bir yolculuğumuza dönüşüyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466514.jpg" alt="" class="wp-image-69686"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1644" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466524.jpg" alt="" class="wp-image-69677"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2000" height="1633" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/466515.jpg" alt="" class="wp-image-69685"/></figure>
</div>
</div>



<p>Steph Wilson’ı bu kitabı üretmeye iten isim, Peter Hujar’ın portrelerinden başkası değil. <em>Gilded Lillies</em>’deki kareleri Hujar’ın işleriyle yan yana koyduğunuzda, belki tek farkın insanların biraz daha giyinik olması olduğunu fark edersiniz. Wilson da Hujar da aynı mahrem hikâyeleri anlatıyor; her ikisinin fotoğraf dili bizi süjenin hikâyesine ışınlıyor. Wilson, Hujar’ın fotoğraflarında modern fotoğrafçılıkta eksik olan şeyi görmüş: anlatım, duygu ve pornografiye kaçmadan var olan erotik gerçeklik.</p>



<blockquote class="wp-block-quote is-layout-flow wp-block-quote-is-layout-flow">
<p><em>“Hujar’ın fotoğrafları varlıklarıyla ağır geliyordu; hem süjelerin hayatlarının yükünü hem de onların mizahını ve umursamazlığını taşıyan bir ağırlık… Sanki o fotoğrafları eline alsan, bir ton çekecek gibiydi. Süjenin kusurları silinmemişti; aksine, eserin ayrılmaz bir parçasıydı. Bu da onları gerçekten tanımamı sağladı.”</em></p>
</blockquote>



<p>Wilson bu projeyi hayata geçirirken portreyi yeniden insana, duyguya ve gerçekliğe iliştirmek istedi. Bunu da portre fotoğrafçılığını süsleyen tüm dış unsurlardan arındırarak yaptı. Portreyi en dürüst, en ham hâline döndürdü; modellerini alışıldık stüdyo ışıkları, styling ve rötuş olmadan fotoğrafladı.</p>



<p>Portreleri özgün kılan şeylerden biri de, tüm süjelerin Steph Wilson’ın arkadaşları ve yaratım yolculuğunda eşlik eden insanlar olması. <em>Gilded Lilies</em>, Nisan 2025’te Londra’da yaşanan sıcak hava dalgası sırasında yalnızca iki haftada çekildi; Wilson, her biri kendi alanında iz bırakan bu dostlarını, onlar için anlam taşıyan mücevherlerle kadraja aldı. Belki de bu yüzden, en savunmasız hâlleriyle bile tehditkârlaşmadan, içlerindeki o gerçeklik denizini lense aktarabildiler.&nbsp;</p>



<p>Çünkü Wilson’ın onlardan tek istediği şey, kendilerine en çok anlam veren hâlleriyle orada olmalarıydı.</p>


Real Life Snippets Trapped in Gilded Lillies


<p><strong>Çok değil, bir zamanlar haftanın yumuşak bir dayanağı vardı: film gecesi. Takvimlerde bunun için yer açılırdı. Arkadaşlar, eş zamanlı hareket ederdi. Abur cubur bilinçle alınırdı. Koltuğa oturulur, ışıklar söner, dünya yavaşça kapanırdı. Zaman kesintisizdi.</strong></p>



<p><strong>Sonra “feed” geldi.</strong></p>



<p>TikTok sadece içerik sunmadı; dikkatimizi belirleyen eşiği baştan kabloladı.1.6 saniyede haz vermeyen her şey, tüy silker gibi kaydırılıp atıldı. Ve o yeni motor alışkanlık — <em>kaydır–reddet–ödül–tekrar</em> — hayatın geri kalanına sızmaya başladı.Bunu kendi sinir sisteminizde bile hissediyorsunuz: yavaş yükselişten duyulan bir korku, geciken bir gelişmenin yarattığı huzursuzluk, her 0.8 saniyede dopamin peleti sunmayan iki saatlik bir film yayılımına artık katlanamayan bir beden.</p>



<p>Film gecesi, filmler kötüleştiği için değil; bedenlerimiz süreye tahammül etmeyi bıraktığı için kayboldu. Başparmaklarımızı eğiten kültür korteksimizi de eğitti: Hiçbir şey zamanını alamaz.</p>



<p>TikTok “eğlence” diye satılıyor, fakat asıl ürünü parçalanma. Sürekliliği paketlere bölüyor: 11 saniye dedikodu, 7 saniye <em>meme</em>, 14 saniye skandal, 9 saniye cilt rutini, dans videolarının arasına sıkışmış 18 saniye savaş görüntüsü… Şu anda yaşadığımız şey bir kolaj: ölçülerin, önemlerin, türlerin ve etiklerin aynı boyuttaki bir dikdörtgene düzleştiği bir dünya. Hiyerarşi yok, öncesi sonrası yok. Şimdiler ve sonralar arasındayız. </p>



<p>Film gecesi bambaşka bir metafiziğe dayanıyordu. Şöyle diyordu: Bir süreliğine dış dünya içeri giremez. Gerçek zamanlı kapitalizme karşı mikro bir grevdi bu. Tek ekran, tek hikâye, tek ritim. Feed yasaktı.</p>



<p>Elbette kimse cenaze töreni düzenlemedi. Kimse, “Artık 132 dakikalık kesintisiz dikkati koruyacak zihinsel zarı taşımıyorum,” demedi. Sadece film gecelerini önermeyi bıraktık çünkü onları keyifli kılan bütün öncüller, sabır, yavaşlık, paylaşılan sessizlik, yayılmaya izin verme lüksü feed tarafından çoktan eritilmişti.</p>



<p>Belki film gecesi geri döner — nostalji olarak değil, bir karşı-pratik olarak. Sinema kutsal olduğu için değil; çünkü süreklilik artık bir lüks hâline geldiği için. Senin için hızlanmayı reddeden bir şeyi izlemek, iç saatinin kimsenin mülkü olmadığını hatırlamaktır.</p>



<p>O zamana kadar feed, saatleri yutmaya devam edecek ve buna “eğlence” diyecek. Bizim sinir sistemlerimiz ise daha sessiz, daha yavaş ve tuhaf biçimde ütopyacı bir şeyi kaybettiğimizi bilerek titreyecek: bir oda, bir ekran ve zamana sahip olma hakkı.</p>


Who Killed Movie Night — the Vertical Screen?


<p><strong>Aşırılığın hüküm sürdüğü yerde, en güçlü direniş sadeleşmektir. Minimalizm, 1950’lerin sonunda yüksek perdeden konuşan sanat anlayışlarına sakin ama kesin bir itiraz olarak doğdu—sanatın gösterişe, coşkulu jestlere ya da abartılı anlatılara mecbur olmadığını ilan eden soğukkanlı bir duruş. Fazlalığın kirini sıyıran minimalist sanatçılar; performans yerine varoluşu, metafor yerine malzemeyi, gürültü yerine mutlak açıklığı tercih etti.</strong></p>



<p>Bugün, bu aynı disiplin Bourse de Commerce’in duvarlarında yankılanıyor. Jessica Morgan küratörlüğünde, kırka yakın uluslararası sanatçının yüzü aşkın yapıtıyla hazırlanan sergi, izleyiciyi mimarisinin kendisiyle bile sadeliği talep eden bir mekâna davet ediyor. Tadao Ando’nun müdahalesi—betondan saf bir silindir, titizlikle yönetilen ışık ve kusursuz mekânsal berraklık—yapıyı biçim, hacim ve sessizlik arasında kurulan neredeyse manastıri bir diyaloğa dönüştürüyor. Gösterişin terk edildiği, mekânın başrolü üstlendiği bu atmosferde Minimalizm yalnızca sergilenmez; bizzat yaşanır.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="880" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/5-bdc_minimal-2-c-11h45-bd-4.jpg" alt="" class="wp-image-69656"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="880" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/1-bdc_minimal-1-c-11h45-bd-22.jpg" alt="" class="wp-image-69652"/></figure>
</div>
</div>



<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1649" height="1100" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/4-bdc_minimal-2-c-11h45-bd-11.jpg" alt="" class="wp-image-69655"/></figure>



<p>Sergi, 1960’ların başına uzanan zamanı inci gibi dizen rafine bir çizgide ilerliyor; birkaç sanatçının o dönemde işlediği “en radikal estetik hamleyi” — yani indirgemeyi — yeniden değerlendiriyor. Pinault Koleksiyonu’ndan seçkiler ve özenle sağlanan ödünç eserlerle Minimalizm, Amerikan merkezli sanat tarihinin dar çerçevesinden kurtarılarak küresel bir dile yükseltiliyor. Ortaya çıkan tablo berrak: Minimalizm bir üslup değil, bir duruştur; dünyayı yalın eksenlerine kadar soyma iradesi. Azın lüksü—maddeyi, mekânı, ışığı ve zamanı en saf hâline indirgeyen bir estetik. Sadece bir akım değil; sanatın bile sınırlarını aşan bir disiplin.</p>



<p>Minimal sergisi, yedi katı başlık etrafında örgütlenmiş: Işık, Mono-ha, Denge, Yüzey, Izgara, Monokrom ve Materyalizm. Bu temalar, Minimalizmin nasıl dallanıp serpildiğini ve nihayetinde kendi çıkış hikâyesini bile aştığını gösteren rafine bir söz dizimi sunuyor. Tek bir anlatı yok; madde, boşluk, ritim, kontrol ve yalınlığın küstah cazibesine teslim olmuş saplantıların haritası var.</p>



<p>Bu sergiyi ayrıcalıklı kılan, ölçeği ve özgüvenidir. Yüzü aşkın eserin bir araya gelişi, Minimalizmin bilindik isimlerinin ötesine geçerek uzun süre görmezden gelinen uluslararası seslere alan açıyor; kapanmış bir dönemin yerine hâlâ yaşayan, genişleyen ve hâlâ şaşırtabilen bir hareket koyuyor.</p>



<p>Minimal sergisi, 8 Ekim – 19 Ocak tarihleri arasında Bourse de Commerce’te…<br><br><br></p>


The Luxury of Less, ‘Minimal’ at the Bourse de Commerce


<p><strong>3 şef, tek menü, unutulmaz bir deneyim. 21 Ekim’i İstanbul için bir gastronomi şölenine çeviren The Peninsula İstanbul; grubun özel gastronomi serisi “Three Chefs, Three Feasts”i GALLADA’ya taşıdı.&nbsp;</strong></p>



<p>The Peninsula’nın Avrupa otellerindeki Michelin yıldızlı şefleri bir araya getiren bu özel serinin final buluşması; İstanbul’da gerçekleşti.&nbsp;Şef Claude Bosi, Şef David Bizet ve Şef Fatih Tutak hem kendi imzalarını taşıyan tatları hem de yaratıcı dokunuşlarıyla bir araya geldiler. Her tabağın; şeflerin kendine özgü mutfak anlayışını, yerel ürünlere olan derin bağını ve zanaatkarlığa olan tutkularını yansıttığı bu özel menüde; Londra, Paris ve İstanbul arasındaki lezzet yolculuğu hafızalara kazınan bir deneyime dönüştü.&nbsp;</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040127-1.jpg" alt="" class="wp-image-69592"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040098.jpg" alt="" class="wp-image-69584"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040126-1.jpg" alt="" class="wp-image-69591"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4000" height="3000" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/P1040072.jpg" alt="" class="wp-image-69613"/></figure>
</div>
</div>



<p>Tarihi Yarımada’da üç şefin ortak üretimi altı aşamalı bir tadım menüsü ile sınırların ortadan kalktığı bir deneyim sunan GALLADA, ilki 13 Mayıs’ta The Peninsula Paris’in teras restoranı L’Oiseau Blanc’ta, ikincisi ise 30 Eylül’de The Peninsula London’ın terasında yer alan Brooklands by Claude Bosi’de gerçekleşen “Three Chefs, Three Feasts”in kapanışını yaptı.</p>



<p>Ödüllü şef Fatih Tutak&#8217;ın direktörlüğündeki enfes Türk-Asya restoranı GALLADA, lezzet sınırlarının yalnızca coğrafyayla değil hayal gücüyle de çizildiğini kanıtlayan bu menüyle; ateşin, dumanın, zamanın ve sabrın mutfakta nasıl bir deneyime dönüştürdü. Damaktan hafızalara kazınan bu yolculuk, altı tabakta kurulan bir diyaloğu işaret ediyor. Boğaz’ın tuzlu rüzgarıyla Paris’in rafine zarafetini, Londra’nın cesur tekniğini ve İstanbul’un kadim hafızasını aynı sofrada buluşturan bu menüde; her lokma bir hikaye.</p>



<p>GALLADA’nın ihtişamlı masaları bugün sadece tabakları biraraya getirmedi, kültürler arasında görünmez bir köprü ördüler. “Three Chefs, Three Feasts” altı aşamalı bir menü değil bellekte yer edecek hakiki bir gastronomi anlatısına dönüşerek kapandı.</p>


Three Chefs, Three Feasts by The Peninsula


<p><strong>Juergen Teller’in Atina’daki “you are invited” sergisi ilk bakışta bir davetiye gibi açılıyor: bariyerleri olmayan, eşik yüksek bir tonda. Juergen Teller&#8217;ın pratiğindeki ikonografik ögelerle kendine has mizah anlayışı yumuşak jestlerle bir ahenk içerisinde sunuluyor. Hiç bir güç gösterisi olmadan izleyici sahiplenen bir ton hakim. Davet serginin temelinde ama kimin kimi davet ettiği ya da neye davetli olduğunuz hissi ise sanatçının mizahi tonunda saklı.</strong></p>



<p>Onassis’teki kurgu, Teller’in kariyer geneline göre “sonradan kazanılmış bir özgüvenin sakinliği” gibi okunabiliyor. Sert kırılmaların, agresif ironi ataklarının yerini bir tür mesafe duygusu almış: pozlar, bir şeyi ispat etmek yerine çoktandır ispat edilmiş bir gerçekliğin içinden akıyor. Fotoğraflarda yıllardır süregelen ham ışık, hazır bulunma, anti-stil, reklam-dışı bir dürüstlük gibi duyguları yine belirgin; fakat bu kez jest, “yüksek ses”le değil “tekrar etmeme lüksü” ile kurulmuş. Teller’in 90’larda söke söke aldığı alanın, 2020’lerde sakince elinde tutulan versiyonunun içerisinde buluyoruz kendimizi.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="614" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-07.jpg" alt="" class="wp-image-69552"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="615" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-01.jpg" alt="" class="wp-image-69549"/></figure>
</div>
</div>



<p>Serginin esas ilginçliği, bugünün imge rejiminde “davet” kelimesinin taşıdığı ağırlığı test etmesi. Platform kapitalizmiyle birlikte hepimiz zaten sürekli “davet ediliyoruz”: takip et, gir, katıl, iz bırak, data ver. Teller ise “you are invited” derken bunu anti-platformik bir hamleye çeviriyor: karşılığında sana hiçbir performans borcu çıkarmıyor, veri toplamıyor, dönüş beklemiyor. İzleyenin tek görevi bakmak ve kendi konumunu fark etmek. Bu yüzden sergi, estetik bir olay kadar bir konum-oyunu. Teller burada artık şok üretmiyor; tam tersine, şoktan geri çekilmiş bir dinginlikle şunu soruyor: Sarsıntı yoksa, çıplak dürüstlük hala radikal olabilir mi?</p>



<p>Onassis’teki sergi; Juergen Teller sergisini 30 Aralık&#8217;a kadar gösterimde, fotoğrafın yaşayan efsanesi ile randevunuz için hala geç kalmadınız.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="818" height="546" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/juergen-teller-emotionally-charged-images-onassis-ready-art-space-athens-designboom-14.jpg" alt="" class="wp-image-69554"/></figure>
</div>
</div>


you are invited


<p><strong>Kylie Jenner’ın Snapchat’e geri dönmesi nostalji değil; kültürün platform ekonomisindeki ritim duygusunun kalibrasyon anı. 2018’de “Snapchat’i hâlâ birileri kullanıyor mu?” diye sorduğu tek tweet’in şirket değerinden 1.3 milyar dolar silmiş olması, Kylie’yi Snap’in imge rejiminde “sosyal kanıtın en dramatik sigortası”na çevirmişti. Şimdi aynı figür geri dönüyorsa, bu sadece kişisel bir “geri gelme” değil: platformun yenilenmek için yine aynı biyolojik enerjiye — beden, ev, bebek, estetik, domestik reality — yaslanmak zorunda oluşunun kabulü.</strong></p>



<p>Snapchat’in TikTok sonrası dünyada varlık cümlesi şu anda “yepyeni” değil; “daha önce var olmuş bir mahremiyet hissini geri çağırmak.” TikTok, kültürü kamusal ve performatif düzleme kitlerken, Snap hâlâ ephemeral — yani “kaçabilen” — bir alan. Kylie’nin dönüşü bu yüzden stratejik olarak kusursuz: kitle, “utility” için değil “yakınlık illüzyonu” için dönüyor. Snap’in feed’leşmemiş, sıralanmamış, performans ekonomisine henüz tam entegre olmamış arayüzü, Jenner estetiğinin ilk altın çağındaki duyguyu tekrar üretmeye en uygun yer.</p>



<p>Peki bu geri dönüş gerçekten kültürel mi, yoksa platform-finans koreografisi mi? Muhtemelen ikisi aynı şey. Çünkü 2025’in imge düzeninde finans ve kültür artık iki kanal değil: aynı arterden akıyor. Kylie’nin Snap’e dönmesi, “celebrity”nin hâlâ dağıtım kanallarını yukarıdan aşağıya etkileyebildiğinin son canlı örneklerinden biri. Bu bir influencer hareketi değil; influencer rejiminin hâlâ celebrity biyolojisine bağımlı olduğunun kabulü.</p>



<p>Son cümle şuradan geliyor: Global attention dramatik şekilde yeni bir figür aramıyor; hâlâ eski figürlerin format değiştirmiş versiyonlarını izliyor. Kylie’nin Snapchat’e dönüşü tam da bunu kayda geçiriyor: değişen platform değil, aynı figürü okumak için kullandığımız arayüz. Ve belki de bu yüzden bu geri dönüş bir nostalji değil — dijital çağın en soğukkanlı gerçeğini hatırlatma: platformlar yaşlanıyor, ikonlar yaşlanmıyor; ikonlar sadece ekrandan ekrana göç ediyor.</p>


Kylie Jenner’s Return to Snapchat: What the Platform Wants vs. What the Culture Needs


<p><strong>Favori gezici kültürel oyun alanınız geri döndü. Prada Mode bu kez Londra’da, King’s Cross’taki yenilenen Town Hall’u 15–19 Ekim 2025 tarihleri arasında devralıyor. Sanatçı ikili Elmgreen ve Dragset’in yaratımıyla gerçekleşen bu on üçüncü edisyon, Frieze London ile aynı döneme denk geliyor. The Audience başlıklı enstalasyon, mekânı bir sinema salonuna dönüştürerek bakmak, görülmek ve sonsuz ekranlar arasında var olmak kavramlarını yeniden düşündürüyor.</strong></p>



<p>The Audience, gördüklerinden çok nasıl gördüğünle ilgili. Elmgreen &amp; Dragset, seyir eylemini başlı başına bir performansa dönüştürüyor — gözlerin, bedenlerin ve dikkat anlarının sessiz bir koreografisi gibi. Ziyaretçiler, donmuş bakışlarla izleyen gerçekçi figürler ve sonsuza dek tekrar eden bir filmle çevrili bu tuhaf sinemada, kimin kimi izlediğinden emin olamıyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4480" height="2520" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_05.jpg" alt="" class="wp-image-69513"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="5198" height="2924" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_04.jpg" alt="" class="wp-image-69512"/></figure>
</div>
</div>



<p>Keskin kavramsal zekâlarıyla tanınan Berlin merkezli sanatçı ikili Elmgreen &amp; Dragset, son otuz yıldır mekânları sorulara dönüştürüyor. Texas çölündeki kültleşmiş Prada Marfa’dan, Milano’daki Fondazione Prada’da sergilenen ‘Useless Bodies?’e uzanan üretimleri; sanat, mimari ve toplumsal yorum arasında gidip geliyor. The Audience ile bir kez daha en sevdikleri konuya dönüyorlar: insana, birbirimizi izleme hâlimize.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="4032" height="2268" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_07.jpg" alt="" class="wp-image-69515"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="5067" height="2850" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Prada-Mode-London_08.jpg" alt="" class="wp-image-69516"/></figure>
</div>
</div>



<p>Prada Mode London, sadece bir enstalasyonla sınırlı değil. Sohbetler, film gösterimleri, performanslar ve DJ setleri; seyircilik kavramını daha da genişletiyor. Etkinlik ilk iki gün davetlilere, ardından 17–19 Ekim tarihleri arasında halka açık olacak.</p>


At Prada Mode, the Audience Becomes the Act


<p><strong>Cesur bir yüzleşme nasıl olur da bu kadar sade, ama bir o kadar da çarpıcı görünebilir? Ren Hang, samimiyeti kendi objektifinden gösterdi — bembeyaz fonların önünde, neredeyse dijital olarak kurgulanmış gibi ama tamamen doğal biçimde birbirine dolanan bedenler… Flaşın acımasız dürüstlüğüyle aydınlanan kareler, doğrudan tenin altına işliyor.</strong></p>



<p><strong>Ren Hang’in fotoğrafları bir paradoksun ince çalışması gibiydi: kışkırtıcı, kimi zaman pornografiye yaklaşan, ama her zaman kusursuz biçimde kurgulanmış. Asla müstehcen değil; bilerek, dikkatle yapılmış. Her kare, fotoğrafçıyla modeli arasındaki elektrik yüklü gerilimi taşır — güvenin, savunmasızlığın ve duygunun görünür hâli.</strong></p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1383" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/untitled_2013_c_ren_hang_courtesy_stieglitz19.jpg" alt="" class="wp-image-69491"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2048" height="1383" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/untitled_2016_c_ren_hang_courtesy_stieglitz19__2_.jpg" alt="" class="wp-image-69492"/></figure>
</div>
</div>



<p>Ne yazık ki dürüstlük her zaman önce sanatçıyı vurur. Başkalarının bakmaya bile cesaret edemediği şeyleri göstermek… Ren Hang’in gerçeği kelimelerde değil, görüntülerdeydi. Görülmeyeni süzüp, kendine ait bambaşka bir gerçeklik yarattı — ham, narin, filtresiz. Ama bu gerçeklik onun başkaldırısına dönüştü. Onurlandırılmak yerine sansürlendi; kendi ülkesinde, kendi aynasında. Eserleri yasaklandı, kısıtlandı, silindi. Bir kez daha sanat, gerçeği söylediği için cezalandırıldı. Çünkü sessizliğin kutsal sayıldığı yerlerde, tabu olanı göstermek en tehlikeli eylemdir.</p>



<p>Sergileri sık sık kamuya kapatıldı; bazıları hiç gün yüzü göremedi, bazılarıysa açılmadan kapatıldı. Çin hükümeti, onun çıplaklık, cinsellik ve queer kimlik temsillerini “fazla cesur” ve “toplum için uygun olmayan” olarak nitelendirdi. Yine de Ren üretmeye devam etti — Pekin’deki dairesinde arkadaşlarını fotoğraflayıp paylaşıyordu. İşleri internette dolaştıkça sınırları aştı. Ironik biçimde, susturulmak istenen sesi, bu kez tüm dünyaya yankılandı; Ren Hang’i kırılganlığın ve başkaldırının evrensel bir simgesine dönüştürdü.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="788" height="1045" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/After-being-censored-by-the-Chinese-government-photographer-Ren-Hang-took-his-own-life-at-only-3.jpg" alt="" class="wp-image-69494"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1280" height="1706" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/After-being-censored-by-the-Chinese-government-photographer-Ren-Hang-took-his-own-life-at-only-1-1.jpg" alt="" class="wp-image-69496"/></figure>
</div>
</div>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1200" height="1592" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/After-being-censored-by-the-Chinese-government-photographer-Ren-Hang-took-his-own-life-at-only-4.jpg" alt="" class="wp-image-69493" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1000" height="1493" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/editorial-articles-ren-hang-body.jpeg" alt="" class="wp-image-69489" style="aspect-ratio:3/4;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>
</div>
</div>



<p>Sanat dünyasında sesi yankılanıyor, işleri övgüyle karşılanıyordu ama Ren Hang kafasının içinde kendi sessiz canavarlarını taşıyordu. Depresyonunu ve onu kovalayan düşüncelerini acımasız bir dürüstlükle yazdı; şiiri hem bir itiraf hem de bir kaçış biçimi olarak kullandı. Yalnızca 29 yaşında yaşamına son verdiğinde, sanat dünyası sadece şoktan değil, güzellik ve acının ne kadar iç içe geçtiğini fark etmekten sarsıldı. Onun dürüstlüğü, hem yaşamda hem sanatta, hâlâ orada: çıplak, arınmış, insan olmanın en gerçek hâliyle.</p>



<p>Ren, ifadenin etrafına örülen duvarlara karşı yıllarını harcadı; bakışını, “yasak” damgası vurulanlara çevirdi. Dünya neyi örtbas etmeye çalıştıysa, o orada güzelliği keşfetti. Ardında, hâlâ karelerinin içinde soluk alan, kalbi atan bir evren bıraktı.</p>


Naked Resistance


<p><strong>Zaman sıkıştırılmış durumda. Ritim hızlı, geceler sonsuz. Yapay zekânın yükselişiyle birlikte onu kullanmamamız nasıl mümkün olabilir ki — önümüzdeki her şey bizi buna teşvik ederken? Artık tadına vara vara üretmeye vaktimiz yok. Hele ki teslim tarihlerinin altında nefessiz kalıyorsak.</strong></p>



<p><strong>Evet, teşvik ediliyoruz. Zaman paradır. Ve ikisinden de ne kadar azımız var&#8230; Yapay zekâ modern çağın beyaz atlı prensi gibi yetişiyor imdadımıza; bütçemiz dar, saatlerimiz sınırlı olduğunda bizi kurtarmak için. Ama mesele şu ki, eğer her şeyi yapay zekâya yaptırırsak, sesimizi nasıl kaybetmeyiz? Sanatta yapay zekâ kullanımı çokça tartışılan bir konu ve haklı olarak öyle. Çünkü sanat, insan sesini taşıyan en saf şeydir.</strong></p>



<p>Çözüm yapay zekayı silip atmakta değil, onu kullanmayı bilmekte gizli. Onu yaratıcı yetilerimize entegre etmenin bir yolunu bulmalıyız. Asıl mesele, yapay zekâyı kendi lehimize kullanmayı öğrenmekte yatıyor. Bize hizmet etmesine izin vermek, bizi tanımlamasına değil. Sonuçta, insan olarak sahip olduğumuz şey yönetebilmektir: authorship. Yapay zekâ ne kadar insan zihnini taklit edecek şekilde programlanırsa programlansın, özü eksiktir. Ve o eksik olan öz, sanatı bu kadar dokunaklı ve insana yakın kılan şeydir.</p>



<p>Belki de cevabın kendisi, yapay zekâyı olması gerektiği şekilde kullanmakta yatıyor: bir <strong>araç</strong> olarak. O ne bir doktor, ne annen, ne de terapistin — her ne kadar bunların hepsiymiş gibi davranmakta oldukça başarılı olsa da. Ve elbette, ne en sevdiğin sanatçı ne de en sevdiğin müzisyen. Sadece hayatı biraz daha kolaylaştırmak için var.</p>



<p>Sanat söz konusu olduğunda hâlâ karışık duygular içindeyim, ama keşfettiğim bazı sanatçılar fikrimi değiştirmeye başladı. Çünkü onların bu konudaki cevabı da aynı: Yapay zekâyı bir araç olarak kullanmak, ama ona köle olmamak.</p>



<p>Bazı sanatçılar, yapay zekâyı kullanırken kendi özlerini işlerine entegre etmeyi başardı. Mesela <strong>Ilian Zut</strong>. Tümüyle yapay zekâyla kurgusal reklam kampanyaları üretiyor — her birini kendisi yazıyor, yönetiyor ve görselleştiriyor. Her birkaç günde bir, hesabında yeni bir “reklam” beliriyor: gerçeküstü, mizahi ve tamamen ona özgü. Ortam yapay olabilir, ama arkasındaki kişilik tartışmasız bir şekilde insan.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="828" height="466" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2442.jpg" alt="" class="wp-image-69465"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="828" height="466" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2464.jpg" alt="" class="wp-image-69462"/></figure>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="828" height="466" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2447.jpg" alt="" class="wp-image-69464"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="828" height="466" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2461.jpg" alt="" class="wp-image-69463"/></figure>
</div>
</div>



<p><strong>Anastasia Vladimirskaya</strong> ise yapay zekâyı rüya manzaraları inşa etmek için kullanıyor. Gerçekle hayalin arasında asılı duran kırılgan, sürreal dünyalar yaratıyor. Çalışmaları sinematik ama bir o kadar da içsel; çoğunlukla yüzsüz figürleri, distopik şehirleri ve kayıp gerçeklikleri betimliyor. Yapay zekâyla gerçeklikten kaçmıyor, onu kırıyor — yeniden yansıtıyor. Her bir eseri, camın ardından görülen bir anı gibi: tanıdık ama erişilmez. Teknoloji onun fırçasına dönüşüyor; fakat duygular tamamen ona ait kalıyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/514219166_18129019699452349_9125196362040180846_n-3.jpg" alt="" class="wp-image-69468"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="828" height="1035" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2469-2.jpg" alt="" class="wp-image-69467"/></figure>
</div>
</div>



<p>Son olarak, <strong>Xe</strong>, yapay zekâyı duyguların görsel diline dönüştürüyor. Hesabı, bir çeşit bozuk bir günce gibi ilerliyor; analog tonlarda, neon ışıklar altında, eğrilmiş insan siluetlerinden oluşan rüya parçalarıyla dolu. Görüntü üretim araçlarını ve yoğun post-prodüksiyon tekniklerini kullanarak hem nostaljik hem de geleceksel bir evren yaratıyor — sanki başka bir gerçeklikten kaybolmuş bir VHS kaset gibi.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="810" height="648" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2472.jpg" alt="" class="wp-image-69470"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="800" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/IMG_2474.jpg" alt="" class="wp-image-69471"/></figure>
</div>
</div>



<p>Bu sanatçılar, yapay zekânın nasıl kullanılması gerektiğine dair cevabın ta kendisi. Onu araçları hâline getiriyor, yaratıcılıklarını ifade etmenin bir yolu olarak kullanıyorlar. Yapay zekâ tam da böyle kullanılmalı…</p>


This Is Not A Hate Message To AI

IN & OUT INDEX: SS26 READY TO WEAR


<p><strong>Almanya’daki Museum Schloss Moyland’da performans sanatının iki en etkili gücü zamanlar ötesinde buluşuyor: Marina Abramović ve Joseph Beuys. <em>Marina Abramović &amp; MAI in Dialogue with Joseph Beuys</em> sergisi, müzeyi bir karşılaşma, dayanıklılık ve dönüşüm mekânına dönüştürüyor. Savaş sonrası dönemde “sosyal heykel” kavramıyla performans sanatını tanımlayan Alman sanatçı Beuys, bedeni bir ritüel ve direniş alanı olarak yeniden tanımlayan performans sanatının büyükannesi Abramović ile buluşuyor.</strong></p>



<p><strong>Marina Abramovic Institute (MAI)</strong>&nbsp;iş birliğiyle gerçekleştirilen sergi, her iki sanatçının da sanatı yaşayan, dönüştürücü bir güç olarak gören ortak inancını köprüliyor. Dünyanın en kapsamlı Beuys arşivine ev sahipliği yapan bu şato-müze, aynı anda hem bir saygı duruşuna hem de bir deneye dönüşüyor. Abramović, Beuys’un&nbsp;<em>How to Explain Pictures to a Dead Hare</em>&nbsp;gibi ikonik performanslarına yeniden yaklaşırken, Beuys’un pratiğinden ilham alan yeni, uzun süreli performanslar üretmeleri için on üç uluslararası sanatçıyı bir aylık bir rezidansa davet ediyor.</p>



<p>Ortaya çıkan şey, canlı performansların, arşivlerin ve izlerin sürekli dönüşen bir peyzajı; jestlerin, seslerin ve sessizliklerin durağan sergilemenin yerini aldığı yaşayan bir alan. İzleyici artık sadece gözlemci değil; geçmişle bugün, sanatla yaşam arasında süregelen canlı bir diyaloğun parçası haline geliyor.</p>



<p><em>Marina Abramovic &amp; MAI in Dialogue with Joseph Beuys</em>&nbsp;sergisinde performans, Beuys’un her zaman hayal ettiği şeye dönüşüyor: bir nesneye değil, sürekli bir “oluş” eylemine.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2723" height="1727" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Marina_Abramovic_with_Joseph_Beuys_at_SKC_Belgrade_1974_Foto_Nebojsa_Cankovic.jpg" alt="" class="wp-image-69379" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="2500" height="1712" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Ute_Klophaus_Joseph_Beuys_Aktion_wie_man_dem_toten_Hasen_die_Bilder_erklaert_26.11.1965_kl.jpg" alt="" class="wp-image-69380" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Almanya, Bedburg-Hau’daki Museum Schloss Moyland’da, 26 Ekim 2025 tarihine kadar görülebilir.</p>


A Living Conversation Between Two Eras of Performance Art


<p><strong>Aldo Cipullo, 1969’da Cartier Love bileziğini tasarladığında, basit bir fikri modern bir mite dönüştürdü: kilitlenen aşk. İki parçayı birleştiren küçük bir tornavida, bileziği bir süs olmaktan çıkarıp bir bağlılık sembolüne dönüştürdü.&nbsp;</strong></p>



<p><strong>Love bileziği; âşıkların, hayalperestlerin ve başkaldıranların taktığı bir manifesto hâline geldi. Yarım yüzyıl sonra Cartier, hikayeyi yeniden yazıyor.</strong><strong><em> Love Unlimited</em></strong><strong>, markanın 2025 vizyonu: daha hafif, daha esnek, bedene uyum sağlayan yeni bir yorum.&nbsp;</strong></p>



<p>200’den fazla parçadan oluşan bu tasarım, efsanevi vida detayını koruyor ama anlamını dönüştürüyor. Artık bir tornavidayla kilitlenmiyor; tıpkı çağımızın aşkı gibi, özgürce hareket ediyor. Çünkü aşk artık sahip olmakla değil, bağ kurmakla ilgili.</p>



<p>Bu yeni dönemi anlatmak için Cartier, <strong>Jacob Elordi</strong> ve <strong>Sofia Coppola</strong> ile çalıştı. Kampanya, modern aşkın sessiz ama derin hâlini yakalıyor: sabahın erken ışığı, sade anlar, içten bakışlar. Elordi bileziği bir aksesuar gibi değil, kendi ritminin parçası gibi taşıyor. Coppola’nın kamerası, sonsuzluktan çok anın içinde olmayı öne çıkarıyor. Çünkü semboller, hayatta kalmak için değişir. Tıpkı aşk gibi.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/5.jpg" alt="" class="wp-image-69369"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1080" height="1350" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Sofia-Coppola-and-Jacob-Elordi-reunited-in-New-York-birthplace-of-the-LOVE-bracelet-in-1969-.jpg" alt="" class="wp-image-69358"/></figure>
</div>
</div>


Cartier’s Love Story, Rewritten


<p><strong>Yaz bitti. Bu da demek oluyor ki: ketenleri kaldırın, artık denim ve ceket zamanı. LES BENJAMINS Classics 2.0 tam zamanında geldi; sezonluk gardırop krizinden hepimizi kurtarmaya hazır.&nbsp;</strong></p>



<p><strong>Güncellenen koleksiyon, lüks şehir giyimine şık ve zamansız bir bakış kazandırıyor; her mevsime uygun klasik parçaları modern bir perspektifle yeniden yorumluyor. Günlük hayata kolayca uyum sağlayan tasarımlar, işlevsellik ile üst düzey konforu ustalıkla bir araya getiriyor.</strong></p>



<p>Classics 2.0, konfor ve şıklığı bir kez daha aynı çizgide buluşturuyor. Zamansız kesimler başrolde; her biri kapsül dolabın temelini oluşturabilecek güçte. Her gardıroba kolayca uyum sağlayan çok yönlü parçalar… Hafif dış giyim formlarından dökümlü elbise ve eteklere, erkekler için düğmeli gömleklerden yenilenmiş tişört kumaşlarına ve deri dokulara kadar — her detay, modern şehir estetiğini yeniden tanımlıyor.</p>



<p>Koleksiyonun çok yönlülüğünü besleyen rafine renk paleti, nötr tonlardan — siyah, kırık beyaz ve taş — güç alıyor; araya giren kırmızı, bej ve asil lacivert dokunuşlar ise tam dozunda bir karakter katıyor. Yıkanmış denim dokuları koleksiyona cool bir derinlik kazandırırken, Classics Carpet Pattern detayları “evet, bu kesinlikle LES BENJAMINS” dedirtiyor.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-6-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69320"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-1-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69315"/></figure>
</div>
</div>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-16-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69330"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-23-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69337"/></figure>
</div>
</div>
</div>
</div>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-15-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69329"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-21-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69335"/></figure>
</div>
</div>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-18-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69332"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="427" height="640" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/Classics-FW24-Lookbook-4-Medium.jpeg" alt="" class="wp-image-69318"/></figure>
</div>
</div>
</div>
</div>



<p>Classics 2.0 Koleksiyonu, Les Benjamins mağazalarında ve online platformda şimdi satışta.</p>


Bye bye, Summer! Enter, your new fall wardrobe…


<p><strong>DJ olmanın bir anlam ve önemi olduğu zamanlar vardı. Şehrin bir ucundan diğerine plak kasalarını taşımak zorundaydın, seni içki fişleriyle ödeyecek bir organizatörle pazarlık yapar, gecenin en ateşli anında iğnenin atlamaması için dua ederdin. Peki şimdi? Tek gereken şey bir internet bağlantısı, USB uzantısı ve Spotify’ın senin için yarattığı Haftalık Keşifler listesinin bünyelerinde yarattığı o anlamsız özgüven.</strong> </p>



<p>Şimdi herkes bir DJ. Sadece kulüplerde değil -tabii orada da varlar- ama aynı zamanda bir ev partisinde, akşam yemeklerinde hatta ortak taksi yolculuklarında bile. “Bana AUX kablosunu ver!” artık yeni “Bugün DJ’liği ben yapıyorum.” oldu.&nbsp;</p>



<p>DJ kabini artık Bluetooth’a verdi yerini. Plak çalarlar? Telefonun. Beatmatchin? Kimin umrunda… Zaten kimse dans da etmiyor; telefonlarıyla kokteyl storylerini çekip DJ’in <em>benzersiz zevkini </em>onaylarmış gibi kafa sallıyorlar. Şu an önemli olan yetenek değil, <em>aura</em>. Fakat asıl DJ’ler, geçişlerinde ustalaşmak için yıllarını harcar; tozlu plaklar arasında kaybolarak. Diğerleri ise sadece <em>DJ gibi davranıyorlar</em>.&nbsp;</p>



<p>“Neden herkes bir anda bir DJ gibi davranmaya başladı?” Sorusunun cevabı çok net: Müzik zevki, sosyal değerin son biçimi haline geldi. Çalma listelerin kişiliğini yansıtan alanlar haline geldi. Ve DJ’lik — kötü yapıldığında bile — çoğumuzun durmadan ekran kaydırdığı bir dünyada, insana sanki kontrolü elindeymiş hissini verir.&nbsp;</p>



<p>DJ’miş gibi olmak, yeni felsefe kitabı okuyormuş gibi yapmak haline geldi: Kültürlüymüş gibi görünmenin yeni yolu, hiçbir şeyden ödün vermeden.</p>


Why Everyone is Acting like a DJ


<p><strong>Who run the world? Girls! 2026 İlkbahar/Yaz sezonunda Miu Miu, çalışan kadına bir saygı duruşunda bulundu; mütevazı önlüğü sezonun tanımlayıcı koduna yükseltti. Altmış beş look podyumda yürüdü: emek, çaba ve baskı altında zarafet üzerine bir inceleme gibiydi. Elmasların nasıl yapıldığını bilirsin, değil mi?</strong></p>



<p><strong>Gösteri, Auguste Perret’nin modernist başyapıtı ve Miu Miu’nun uzun süredir sahnesi olan Palais d’Iéna’nın kutsal salonlarında gerçekleşti. Mimari bir kez daha ideolojiye dönüştü. Mekânın heykelsi açıklığı, Miu Miu’nun çalışan kadına adadığı övgüyle diyalog kurarak modanın kendi iskelesini, güzelliği ayakta tutan görünmez emeği; gözler önüne serdi.</strong></p>



<p>“Emek, çabanın bir ifadesi. Emek, özenin ve sevginin bir sembolü. Emek, bağımsızlığın bir yansıması, öznenin kendi eylem gücü,” diyordu basın bülteni. Miuccia’nın ellerinde önlük bir klasik hâline geldi; koleksiyonun ruhunu tanımlayan, farklı şekil ve formlarda tekrar tekrar karşımıza çıkan bir imza parçasına dönüştü.</p>



<div class="wp-block-columns is-layout-flex wp-container-core-columns-is-layout-9d6595d7 wp-block-columns-is-layout-flex">
<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow" style="flex-basis:33.33%">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="3456" height="5184" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/MIU-MIU_SS26_SHOW_BEST-LOOK_14.jpg" alt="" class="wp-image-69283" style="aspect-ratio:2/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>



<div class="wp-block-column is-layout-flow wp-block-column-is-layout-flow" style="flex-basis:66.66%">
<figure class="wp-block-image size-full"><img loading="lazy" decoding="async" width="1920" height="1080" src="https://cms.basedistanbul.com/wp-content/uploads/2025/10/MIU-MIU-SS26_Parade-11.jpg" alt="" class="wp-image-69280" style="aspect-ratio:4/3;object-fit:cover"/></figure>
</div>
</div>



<p>Bazı görünümler ev içiydi, bazılarıysa törensel. Ama hepsi Miu Miu’nun DNA’sına işlemiş o sessizce meydan okumayı taşıyordu. Dayanıklılıkla zarafet arasındaki gerilimi anlatmak için koleksiyon, endüstriyel kumaşları: kanvas, drill pamuk, ham deri, danteller, fırfırlar ve ipek cloqué gibi daha yumuşak, romantik dokularla yan yana getirdi. Bu, iş kıyafeti formunda Fransız bir “oh là là!” etkisiydi.</p>



<p>Sert üniformalar dantelli iç çamaşırlarla çarpıştı. Ağır botlar dantel etek uçlarını ezdi. İş kıyafeti askıları, transparan katmanları adeta kesip geçti. Her doku, karşıtıyla çatıştı; kasıtlı bir sürtünme, modern kadınlığın itiş kakışını yansıtan bir kontrast koreografisi yarattı. Miuccia’nın mesajı açıktı: güzellikten çok dirayet, estetikten çok varoluş. Gücün zarafetle, dayanıklılığın arzuyla iç içe geçtiği bir denge arayışı.</p>
